Doğduk... Büyüyoruz!.. Peki insan olmanın ayrıcalığı nedir? Ve bizler ne kadarını öğreniyoruz? Çoğumuz olduğumuzu zannediyoruz. Oysa insan nesli doğduğu andan itibaren sadece insan evladıdır. ‘’İnsan’’ olmayı sonradan öğreniyoruz. Çünkü insan olabilmenin bazı kuralları vardır! Ne yazık ki insan olabilmek ve insan kalabilmek ne eğitimle yapılıyor, ne de yeterince önemseniyor! Maalesef okullar, aileler, çocuklarımızın sadece akademik başarılarıyla ilgileniyor. Sorun şu ki: okumuş, yazmış, meslek sahibi olmuş, fakat insan olmayı başaramamış ciddi bir yetişkinler grubu oluşturuluyor. Akademik eğitimle statü sahibi olmak kolay… İNSAN olmak çok zor! Ya da belki bir o kolay aslında... Bunun için duygu gerekiyor! Sevmek gerekiyor! İfade gerekiyor! Kendine ve çevrene saygı gerekiyor! Duyarlılık gerekiyor! İncitmeden, kırmadan, dökmeden hoşgörü gerekiyor! Ağaca, toprağa, hayvana, insana ve var olan tüm canlıların iyiliğine kaygı gerekiyor! Tüm canlıların ortak yaşam alanı olan doğayı kirletmemek gerekiyor! TÜM HAKLARA ADALETLİ OLMAK GEREKİYOR! Çıkarlarımıza ters düşse de haklı olanı savunmak gerekiyor! Kendi çıkarlarımız uğruna ‘’büyük çıkar stratejileriyle’’ başka insanların veya canlıların yaşama hakkına ihanet ederek mağdur etmemek gerekiyor! Hatta daha vicdanlı ve objektif bakarak, mağdurun yanında olmak gerekiyor! Mükemmel olmak ve sadece kariyer veya ‘’üstün güç’’ sahibi olmak için değil, ömür boyu öğrenme heveslisi olmak, üretmek ve paylaşabilmek gerekiyor! Şımarmamak gerekiyor! Bütün bunların karşılığında insan kalabilmek gerekiyor! Çıkarsız ilişkiler üzerine kurulan bir ömür için cesaret, ahlak, vicdan ve yürek gerekiyor! Uzun lafın kısası, insan olabilmek ve insan kalabilmek için yaşam boyu önce kendine, sonra var olan tüm canlılara saygı ve merhamet gerektiriyor! Peki eksik olanın telafisi için ne yapmamız gerekiyor? Bence tabandan başlamak gerekiyor!   Mesela diyorum... OKULLARDA ZORUNLU İNSANLIK DERSİ VERİLSE... Ve... Bu dersten geçemeyen öğrenci diğer derslerden kalmış sayılsa. Öyle lafta sözde kalan cinsten değil. Bizzat uygulamalı bir ders olsa insanlık. Örneğin sokak hayvanlarına iyi davranmak, doyurmakla başlasa bu ders. Eminim bu terapi niteliğinde olacaktır ve muhtemelen bir yürekle doğduklarını daha kolay algılayacaklardır. Mesela sokaklarda atılan çöplerin insan sağlığına ne denli zarar verdiği anlatılsa bu uygulamalı derste... Kullanılan hiç bir şeyin israf edilmemesi gerektiğini, ve çöpe giden her israfın ülke ekonomisine zararları anlatılsa... Örneğin yaşlılarımıza, büyüklerimize, geçmişimize saygıyı, sevgiyi, yardım etmeyi öğretsek diyorum.... Engelli insanlarımızla empati kurmayı, gerektiğinde de yardımcı olmayı anlatsak... Küfürsüz konuşan gençlik neredeyse yok sayılıyor. Onlara saygılı yaşamayı anlatsak.   Ne yazık ki aslında çocuklarımızın ayarlarını biz yetişkinler bozuyoruz! Onlar öyle doğmamıştı oysa ki… Egolarını beslediğimiz bir nesil yetiştiriyoruz. Zannediyoruz ki on yaşındaki bir çocuğa üç kameralı son model bir telefon alınca, iyi anne babalar oluyoruz. Olmuyoruz efendim. Hem de hiç olmuyoruz! Kendi ellerimizle mutsuz ve egosu şişirilmiş bencil yetişkinler yetiştiriyoruz! İNSANLIĞI YÜKLEYEMİYORUZ! İNSAN YETİŞTİREMİYORUZ! Öyleyse... Önce biz insanlığın ayrıcalıklarını kendimize aşılamalıyız! Ve bir sonraki nesillere doğruları öğretebilmeliyiz! Saygıyı sevgiyi öğretebilmeliyiz!   Ve en önemlisi insanlara, inançlara, farklılıklara, farklı yaşam tarzlarına ve insanların özgür iradeleri ve düşüncelerine hoşgörülü olmayı öğretebilmeliyiz! Bence akademik kariyerden önce daha mühim olan ‘’İNSANLIK’’ dersini öğretebilmeliyiz! Çünkü o olmayınca diğerlerinin pek te bir kıymeti kalmıyor! Velhasıl... İyi bir gelecek ve sağlıklı bir toplum için: ‘’Ne mutlu insanım’’ diyebilmeliyiz!