Duyguların yoğun yaşandığı bu aylarda, şiirleri sıkça anıyoruz. Çünkü tabiat, başlangıcından sonuna kadar bize yaşattıklarını içimizde şiirselleştiriyor.

Yağmurun ıslaklığıyla yumuşayan, toprak ve ağaçlar kokularıyla havaya karışıyor.

Bir çiçek, tek başına kendi kokusunu vermiyor. Havaya hangi kokular karıştıysa, onlarla birlikte veriyor kokusunu.

Sonbaharın kokusunu içimize çekerken kendi içimize de dönmeye başlıyoruz.

Güneşin solan yüzü, görüş alanımızdan yavaş yavaş çıkıyor. Serinleyen hava ile sıcak bir şeye sarılmak akla geliyor.

Şiirlerin var ettiği sıcaklığa sarılıyoruz. Her mısra ile duygu yoğunluğumuz artıyor. Bir şiir, bir yaren olup mevsimimize karışıyor.

Yolda yürürken veya evde televizyon izlerken bile, içimizde mısralar geziyor.

Derinden gelen bir sebeptin sen

Bu aylarda yeni tanıştığım.

Bir dosttun, bir sırdaştın sen.

Baharın sonuncusunda anlaştığım.

Eline kalem aldığında, dökülüveriyor mürekkepten sözcükler. Bu ayların etkisi, bir denemeyle şiir yazdırıyor.

Ve bu şiir, birine yakışmalı ve birisi için söylenmeli diyerek aşkı aratıyor. Sonra Kasım’da aşk başka oluyor.

Uzayan gecelerde uzunca bir süre aşkla uyuyoruz. Yatağımızdaki battaniye, aşkla üzerimizi örtüyor.

Düşlerimiz sonlanırken bir mavi sabah yerine, aşkın aydınlığına uyanıyoruz.

Gökyüzümüzün yeni ışığı, hayatımızdaki sisi dağıtıyor.

Keşke bu aylarda, gök gürültüsü hiç karışmasa dünyamıza. Aydınlığımızı korurken bizde bir isyan kopmasa.

Maalesef karanlıkta, bir çayın yanına kahkaha değil sitem gidiyor.

Niye gitti yüzümüzü güldüren güneş?

Yalnız bırakanlara, kıranlara, kötü söz sarf edenlere, haksızlığa uğratanlara, elimizden tutmayanlara ve bizi görmezden gelenlere kızıyoruz.

Sitemkar duygularımızın artışına bir kontrol gerekiyor. Yoksa bu günlerde yalnızlaşıyoruz.

Sonra ayrılığı, yalnızlığı ve karamsarlığı paylaşan şiirler ömür defterlerimize akıyor.

Kederi sırtına yüklenen günler,

Üşürken benden kaçıyor.

Nerede laleler, sümbüller?

Bahçemde çiçekler açmıyor.

Tabi fazla da ileri gitmemek gerekiyor. Yine yeni bir kendimizle bir sonbahar daha tanışırken, kendimizle ve başkalarıyla savaşmayalım.

Kendimize ve varlığımızla beraber olanlara, gönül kapılarımızı açık tutalım.

Yazın gülen yüzümüz ve hoşgörülü olmak, sosyal açıdan bizi rahatlatıyor olabilir; fakat sert bir kış geçirmemek de bizim elimizde.

Kalbimizi derinden dinlediğimiz sonbaharda, aşk ile huzur ve sükunete karışalım.

Hayatlarımıza kış hiç girmesin…

Kendimizle ve çevremizle barış içinde geçirdiğimiz, tatlı tatlı serinlediğimiz, aşk ile aydınlandığımız şiirli günler dilerim…