Yazılacak öylesine çok şey varken ailemin ‘’ Bırak artık yazma. Vazgeç. Hayallerini gerçekleştir. Endişeliyiz senin için’’ konuşması yapması beni daha da derin düşünmeye sevketti.
Peki bu hayallerimi nasıl gerçekleştirebilirim? Kaldı mı acaba?..
Belki kalmadı… Belki öylesine çokluğun içinde düşüncelerimin arasında kaybolup gitti...
Nedir hayal dediğimiz şey?
Maldivlerde bir tatil mi?..
Paris’te Sen Nehri kenarında La Seine’ de şu ünlü sabah kahvaltının keyfini çıkarmak mı?..
Belki de dünya turu mu?..
Aslında birçoğumuz için tüm bunların hepsi sadece hayal!
Sizi bilmem ama benim için hayal. Çünkü ben bir işkoliğim. (Ayrıca bu maaşla tam bir hayal.)
ÇÜNKÜ ben sadece öylesine bakan değil gören göz’üm... ( huyum hiç kaybolmasın)
ÇÜNKÜ  ben ‘’komşum açken uyuyamayanlardanım…’’
ÇÜNKÜ ben pazara çıktığımda akşam pazarında en ucuz yiyecek alma telaşesine düşmüş, mağrur, zar zor geçinen, hayatta kalma mücadelesi veren kendi insanımızın acısı ve çaresizliğini hissedenlerdenim...
ÇÜNKÜ ben geçmişimiz olan, bizlerin ‘’biz’’ olmasını sağlayan ve geleceğimizin baş mimarları olan, lakin ‘’yok’’ saydığımız, önemsenmeyenlerimiz, emeklilerimizin perişan hallerini dinleyen ve görebilenlerdenim...
ÇÜNKÜ ben asgari ücretli çalışanlarımızın nasıl cansiperane hayatta kalma savaşı verdiğini görebilenlerdenim...
ÇÜNKÜ ben gençlerimizin geleceğe dair umutsuzluklarına şahit olanlardanım...
Soruyorum. Kim?..  Nasıl hayal kurabilir bu durumda?
***
Maillerime bakıyorum. Bazen de bakmaya fırsatım olsa da bakamıyorum.
Çoğuna verebileceğim bir cevap, bir umut olmadığındandır....
Birkaç örnek versem belki de daha iyi anlaşılır insanlarımızın, gençlerimizin gelecek kaygıları ve umutsuzlukları. Noktasına dokunmadan paylaşıyorum:
‘’Üniversite mezunuyum. Ve cebimde beş kuruşum yok. Otobüse binip iş aramaya gidecek kadar bile cebimde param yok.  Hani her şeyi bilirsiniz, her şey mükemmelmiş gibi yazıp çizip atıyorsunuz ya... Pembe tabloları zenginlikleri yaşayan yer nerde? Söyleyin ki ben de orada yaşayayım. İnsanları kandırmayın. Şahsınıza değildir sitemim. ‘’
‘’ Üniversite mezunuyum. Ne iş bulduysam yaptım. İşsizim. Her gün yürüyerek şehri talan ediyorum. İş arıyorum. Yok! Güzel memleketim mülteci cennetti olmuş. Bize artık iş vermiyorlar. Çünkü yabancılar daha ucuza çalışıyor. Biz aç. Onlar tok. Onların her yerde her konuda öncelikli. Sorarsanız da güya Avrupa bakıyormuş. Onlara Avrupa bakıyorsa ben niye açım?.. Birileri cevap versin. Açım...Aç!..  Adalet bunun neresinde?’’
‘’KPSS’de en yüksek puanı aldım. Rekor kırdım. Fakat mülakatta elediler. Neden dersiniz.. 
Düşünün. Bulursunuz!’’
‘’İyi bir üniversiteden çok iyi bir dereceyle mezun oldum. Vasıf değil tanıdık gerek!’’
‘’Üniversite kazandık. Üniversite üniversite değil. Bir şey öğrendiğimiz yok. Bizleri nasıl bir gelecek bekliyor?’’
‘’Ailem çok zor şartlarla, hatta borçlanarak beni okutmayı başardı. İyi bir dereceyle mezun olarak ailemi gururlandırdım. Fakat sonrası yok. Tüm hayallerim yıkıldı. Hala bir işim yok. Bu ülkede yetenek, zeka, eğitim ne işe yarıyor? Önemli olan hangi cenahtan olduğun..!’’

Fırsat eşitliğinin olmadığı kanısı bu memlekette gelecek kurma hayallerini bitirir.
Böylece en başarılı çocuklarımız ülkeyi terkeder gider. Bizler de uzaktan bu çocuklarımızın başka ülkelerdeki başarılarını ve o ülkelere sağladıkları katkıları uzaktan uzağa izleriz sadece.
Oysaki bu ülkenin yetişmiş insanlarına ihtiyacı var. Ne yazık ki doğup büyüdükleri kendi memleketlerinde tercih edileceklerine dair inançları kaybolmuş.
Yabancılara sunulan sınırsızlıklar, kendilerine hak görülen olanaksızlıklar ise gençlerimizi ayrı küstürmüş...
Var… Çok  var! Daha neler neler var!
Beyin göçü nedeni çok açık değil mi? Hayaller çoktan tükenmiş.

Kendi mesleğinde, kendi alanında müthiş biri olsa bile, medeni ülkelerde onu başarıdan başarıya taşıyacak özelliklerin bu ülkede beş para etmeyeceğini anlamış ve umudunu çoktan yitirmiş genç nüfuslu bir ülke mi olduk yoksa?.. Ve bizi bu noktaya taşıyan nedir?..
Sorgulama zamanımız çoktan geçmiş görünüyor...Yine de her zaman şunu söylerim.
‘’HİÇ BİR ZAMAN HİÇ BİR ŞEY İÇİN GEÇ DEĞİLDİR!’’
Hepimiz için belki de tam zamanı... Bir daha düşünelim!
Genç nesilde yoğun endişeler ciddi problemlerdir...
Bu durumda...
Bu gençlere kim hayallerden bahsedebilir?..
Kim onlara ‘’hayallerinizi gerçekleştirin’’ diyebilir?..
Eminim ‘’ Bu ülkede mi’’ diye bir umutsuzlukla, hatta muhtemelen öfkeyle cevaplandıracaklardır...
Alın size bir beyin göçü sebebi...
Elimizde geleceğe dair hayalleri tükenmiş bir nesil varsa...
PEKİ ELİMİZDE NE KALIR?..