Evlerde durağan geçen günlerin içinde, durgun ifadeler yüzlere yerleşmişken kar tanelerinin kendini esirgemeden yeryüzüne inişiyle yüzlere de rahatlama iniyor.

Beyaz bir örtünün üzerine her ayak basıldığında bedenler sakinleşiyor.

Atılan kar toplarında, hedef vurulmasa dahi kahkaha sesleri yükseliyor.

Kardan adamlar her sokakta, sitede ve apartman önünde sıralanırken onu yapanlar ve ona bakanlar gülümsüyor.

Ve insan mutlu oluyor…

Pandemide yemek yaparak veya yiyerek ya da kahve içerek mutluluk aranmıyor mu? Aranıyor…

Fakat hiçbiri kar taneleri kadar gülümsetmiyor.

Çünkü biliniyor ki; o kar taneleri ile bereket ve önümüze aş geliyor, doğa besleniyor, toprak doyuyor ve oyun oynanıyor.

Hem de yaşa bakılmaksızın oyunlar kuruluyor. Büyük veya küçük olmanın sınırı kalmadan, isteyen kızağı veya poşeti kapıp kayıyor.

Eskiden karın yağdığı zamanların dışında da böyleydi. Mutluluk izin kağıtları, sınırsız hoşgörüyle kalplerdeydi.

Aile içinde bir büyük, salonu tiyatro sahnesine çevirirdi.

Gençlerden biri enstrümanı eline alır ve eve neşe katardı.

Ailedeki çocuk, bir sehpaya çıkar ve ezberlediği şiiri okur ya da şarkı söylerdi.

En azından yüz yüze gelindiğinde veya ayrılırken birbirini yanağından öpme ve sarılma vardı.

Maya Angelou “Kızıma Mektuplar” kitabındaki bir cümlenin, bu yazının sonuna yakışacağını düşünüyorum: “O gün öğrendim ki, başkasına sadece gülümseyerek de cömertlik yapabilirdim.”

Kendimize ve çevremize gülümsediğimiz, nice mutlu günler diliyorum…