Sevgili okuyucularım, güzel bir günden hepinize merhaba.

Ben hiç unutmuyorum, yazdığım ilk yazım sevgili kedim İnci ve ailesi hakkındaydı. Belki sizler de hatırlıyorsunuzdur diye ümit ediyorum...

O yazımda annelik hakkında uzun uzun konuşmuştum sizlerle. Yine böyle bir konu hakkında yazmak istemememin sebebi, son zamanlarda anne olmuş hayvanların davranışlarının güzelliğine tanık olmamdır.

Haberlerde görmüşsünüzdür, tedaviye alınan yavrusunun peşinden tedavi merkezine giden anne köpeği...

Yavrusu ile kavuştuğu anlarda gözyaşlarımı tutamadım.

Umarım tüm anneler güvenli bir yerde dünyaya getirir yavrularını. Hiçbir kötü kalpli insan(?) dokunmaz onlara...

Çünkü, bebekleri annelerinden ayırıp atan ruh hastaları yaşıyor maalesef bu ülkede. Hayatlarında sevgi nedir bilmeyen bu insanlar için, çoğu zaman söyleyecek bir kelime bulamıyorum.

Bebekleri ölüme terk edip, anneyi memeleri süt dolu bir şekilde ortada bırakmak hiçbir insani duyguya sığmayan bir davranış… İşin duygusal boyutu bir yana, memelerinde biriken sütün o anneye ne kadar çok fiziksel bir acı verdiğini düşünün sadece bir saniye için...

Bir görsele denk geldim, anne köpek yavruları için çöpten yemek bulmaya çalışırken ona atılan bir taş sonucunda yaralanıyor...

Buna rağmen, bulduğu yemeği yavrularına getiriyor ve yavruları sevinçle hopluyor annelerini görünce, yaşasın annem yemek getirdi diye...

Bu, sadece bir görsel değil, bu yaşanan kötü olayların sonucunda resmedilmiştir. Bu olaylar, bu ülkede her gün yaşanmakta.

Ben artık, tanıdığım ya da tanımadığım tüm insanlara yalvarıyorum. Lütfen hayvanlara sahip çıkalım, empati duygumuzu yitirmeyelim. O anneye atılan taşı yüreğinde hissetmeyen insanları hayatımızdan çıkaralım. Toplum baskısı, işte tam olarak bu insanlara uygulanması gereken bir yöntemdir. Hayvanlara zarar veren insanları soframıza kabul etmemek, merhaba dememek, onları yok saymak belki bir yaptırım olabilir. Vicdani olarak bu durumda olan biri için yeterli olur mu bilmiyorum ama, en azından denenebilir...

Kapımızın önüne koyacağımız bir kap mama ve su, gerçekten hayat kurtarır. Onların hiçbir kötü muameleye maruz kalmadan, hayatlarını güzel bir şekilde geçirmeleri benim bu dünya üzerinde istediğim tek şey. Hepsinin huzur içinde, hiçbir insandan(?) işkence görmediği bir dünya istiyorum. Biliyorum, sizler de bunu istiyorsunuz. O yüzden yapmamız gereken şey, el ele verip onların hayatlarına dokunmak. Onlar sahipsiz değil, bizler varız. Bunu herkes bilmeli. Unutturmamak için, aynı gezegende yaşadığımız hayvanların koruyucu meleği olalım. Birlikte çok güçlüyüz...