Merhaba sevgili okuyucularım. Sizlere daha önce sevgili kedim Şesu'dan bahsetmiştim. Kendisi işitme engelli bir kedi. Aynı zamanda, yaşadığı kulak probleminden dolayı denge problemi de yaşıyor.

Onu sahiplendiğimiz zaman oldukça kötü durumdaydı. Ne mutlu ki, sevgi ve iyi bir bakım ile şu an oldukça iyi durumda. Bu konudan bahsederken, engelli canlara öncelik tanımalıyız diye eklemek istiyorum...

Şesu, antidepresan kullanmaya başladı. Uzun zamandır, çok şiddetli bir şekilde miyavlıyor. Özellikle geceleri bu miyavlamalar daha da şiddetli bir hâl alıyor. Apartmanda yaşıyor olduğumuz için bu duruma çok dikkat ediyoruz. Onun bağırdığı zaman direkt uyanıp, yanında duruyoruz ve bağırmasını engelliyoruz. Bu durum bazen üç saati bile buluyor. Bu işin toplumsal tarafı. Bizi asıl rahatsız eden şey, Şesu'nun böyle bir hareketinin olması. Onu defalarca veteriner hekime götürdüm bu konu için. Sağlığında hiçbir sorun olmadığını öğrenince oldukça rahatladım. Sorunun yaşadığı şeyler yüzünden olduğunu öğrenince ise, çok üzüldüm.

Şesu, hayata sokakta başlayan bir kedi. Başına ne geldiğini bilmiyoruz, kafasına aldığı bir darbe yüzünden olduğunu düşünüyor veteriner hekimi. Ona bu darbeyi veren kişinin karşıma çıkması için dua ediyorum...

Sonrasında onu besleme alanında bulan bir kişi tarafından veteriner hekime götürülüyor ve tedavisi yapılıyor. O sırada perişan halde olduğunu söyledi hekimi. İyileştikten sonra, onu sahiplenmek isteyen insanlar oluyor, fakat yapamayıp onu geri getiriyorlar. Bu yumuşatılmış bir şekilde ifade ettiğim şekli. En gerçek haliyle, Şesu defalarca terk ediliyor...

İyi ki terk edilmiş ve yolumuz onunla kesişmiş, bu ayrı bir konu. Sadece, terk edilmek her canlıya aynı acıyı verir. Bunu unutmamak gerekiyor. Oğlumun bunu defalarca yaşamış olmasına gerçekten çok üzülüyorum. Şesu'ya o günleri unutturmak için çok çaba sarf ediyorum. Ama unutmamış, unutmamış olduğu için psikolojik problemler yaşıyor.

Şimdi, biraz daha rahat hissetmesi için ilaç kullanıyor. Daha doğrusu, ilaçtan yardım alıyor. Eminim, bu durum en kısa sürede geçecek.

Bu durumu sizlerle paylaştım çünkü, terk edilmek her canlıya aynı acıyı hissettirir. İstenmediğinizi düşünün bir an için, ne kadar kötü bir his değil mi ?

Ya da sokakta kendi halinizde yaşam mücadelesi verirken bir insan(?) tarafından başınıza şiddetli bir darbe aldığınızı. Hissedilen acıyı tahmin edemiyorum...

Bazı şeyler biz canlıların hayatında iz bırakır. Bunlar bazen iyi, bazen de kötüdür. Kötü olanlara sebep olanların hayatlarında daha büyük acılar çekmesini diliyorum. Çünkü, Şesu'ya bu durumu yaşatan insanlar şu an hayatlarına hiçbir şey olmamış gibi devam etmekte...

Yazımı sonlandırırken, bir kez daha söylüyorum. Bir can sahiplenmek isterseniz önceliğiniz engelli canlar olsun. Çünkü onlar bakıma ve sevgiye en muhtaç olanlar.

Tüm bu yaşananlar unutulacak ve yerini daha güzel anılara bırakacak inanıyorum. Tüm masum hayvanların güzel günler geçirmesini diliyorum. Hiçbir travma olmadan...