70’ler ve 80’ler...

Bizler mektup çağı çocuklarıyız.

Bakkal, manav çırağı, bozacı, eskici, börekçi,  sütçü ve bohçacı Hasan Amca kuşağıyız.

Hasan amca tekstil, kozmetik, çamaşır ve pijama satardı. Her hafta pazartesi günleri apartman ziyareti vardı.

Oturduğun yerden alışveriş konforunun mimarıydı anlayacağınız. Bu konfor öylesine sıradan değildi. Ahbaplık vardı. Saygı vardı. Mesafeli bir sıcaklık vardı bu sohbetlerde. Çok keyifli ve insan ilişkileri içeren tarzdaydı.

Yıllarca ağzından duyduğum, hanım, bey, arzu ederseniz, estağfurullah, konuşmalarıyla sürdürülen alışverişler. Bir de en meşhur ve en çok kullandığı sözcük, ZAHMET OLACAKtı. Bize de iyi pelesenk bir malzemeydi çocuklara. Malum! Dilimize yapışmıştı. Böyle büyüdük bizler.

Oysa ki şimdilerde bir dükkana girer girmez ,canım, bebeğim, aşkım, tatlım, diye hitap eden elemanlar.

“KARDEŞ, GÖBEK BAĞIMIZ AYNI MAKASLA MI KESİLDİ?” diyesim oluyor tabii ki bazen…

Kanımca Hasan amca tarafından iyi bir eğitimden geçirilmeleri gerektiğini düşünüyorum zaman zaman…

Unutulmuyor. Çok uzun yıllar hayatımızın bir parçası olmuştu kendisi. Saygıda kusur etmezdi.Aileden gibiydi…

70’ler masum hayatların yaşandığı, HORMON FELAKETİYLE tanışmadığımız yıllardı. Paketlenmemiş süt tüketen nesilleriz biz.

Meyvenin dalından toplandığı, hatta canınız erik istediğinde en yakın ağaca tırmanıp doyasıya yemekti 70’ler.

Canınız balık istediğinde, oltanızı alıp en yakın deniz kenarına koşmaktı o yıllar.

Bizler postacının yolunu gözleyenlerdik. Mektup arkadaşlarımız vardı başka okullardan. POSTACI AMCA BİZE MEKTUP VAR MI? diye sormak, sonra da sokağın sonuna kadar eskortluk etmek en büyük eğlencemizdi.

Sokakta park etmiş arabalar olmadığı için, tüm kaldırımlar ve boşluklar bizim özgürlük alanlarımızdı.

Topumuz patladığında ayakkabıcı Recep amcaya yama yaptırmak için yalvarmaktı bizlerin çocukluğu...

Bir top, on yamalı, on çocuk oyunlar oynardık!

Kimsenin sahip olduklarıyla diğerlerine  hava atmamasıydı…

Bizim dönemin de modası vardı. Büyüklerimiz ne zaman bir çocuk görse ilk soru BÜYÜYÜNCE NE OLACAKSIN BAKİİM YAVRUCUĞUM?

Aynı soruyu mütemadiyen duyunca, galiba biraz yorucu olabiliyordu. Ben o dönemlerde çocukluğumun

yaramazlık keyiflerine kendimi muhtemelen fazla kaptırmış olmalıyım ki, bir gün şöyle bir cevap verme

ihtiyacı hissettim, BEN BÜYÜYÜNCE YİNE KOCAMAN BİR ÇOCUK OLACAĞIM.

Aslında şimdi düşünüyorum da, galiba sözümü tuttum! Tüm geleceğim o cevapta çoktan şekillenmiş.

Bizler iletişimi, arkadaşlığın değerini bilen, komşu teyze kuşağıyız.

Kütüphanede kitap okuyan çocuklardık bizler. Herkesin evinde yüzlerce kitap olurdu.

En keyifli anlarımız kitap değiş tokuş günlerimizdi.

Bizler ; MANDRAKE, SWİNG, ZAGOR ve KIZIL MASKE hayranlarıydık.Her birimiz ayrı bir kahramandık.

Simsiyah okul önlüklerimiz vardı. Önlüğüne inat bir o kadar kar beyazı olurdu yakalarımız. Annelerimiz özenle kolalardı. Boğazımızı tahriş etse de illa ki kolalı...

Ürkek adımlarla düşülürdü okul yollarına.

Ellerimizde annelerimizin yaptığı taze yiyeceklerle...

Bizler kanaatkar çocuklardık. Toplu taşıma araçlarında oturmaya utanan nesillerdik biz.

Playstation, bilgisayar, cep telefonları yoktu.

Fakat bizler mutlu çocuklardık. İletişimi, saygıyı,sevgiyi, paylaşımı bilenlerdik… Aşk diye bir mevhumun var olduğu , kovboyculuk , Kızılderilicilik, yakar top oynadığımız yıllardı.

Söylenmemiş iki sözcük yüzünden heba olmuş aşkların mezarlığıdır 70’ler ve 80’ler.

Ayıp vardı. Saygı vardı.

KOMŞU KIZINA YAN BAKILMAZ vardı… AŞIK OLMAK VARDI...

Oysa bu gün aynı iki sözcüğün enflasyonundan tıklım tıkış aşk kabristanı her yer...

İNSANİ İLİŞKİLERİN HENÜZ BİTMEDİĞİ TERTEMİZ YILLARDI...

Yeryüzü belki de geleceğe dair en ümitsiz dönemini yaşıyor...

Kurgulanmış ilişkiler yaşıyoruz adeta…

Berbat bir senaryonun saf aktörleri gibiyiz…

Belki de DİVAN EDEBİYATI, FİZİK FORMÜLLERİ, TRİGONOMETRİ, dağları ve denizleri öğretirken, bir şeyleri PAS geçmişiz.