Bu yazıya başlamadan önce dün iki genç arkadaş ile Bursa Heykel’de konuşmak için bir araya geldik. Her ikisi de yüksek lisans yapmış ve yaklaşık 3 yıldır mesleklerin yapamadıkları için çeşitli yerlerde satış temsilciliği yapmakta olduklarını söylediler. 
3 yıldır hiç hak etmedikleri muameleler ile karşı karşıya kaldıkları gibi aldıkları harçlık niteliğindeki maaşlar ile yurt dışına çıkma hayalleri için birikim yaptıklarını söylediler. 
Liseden mezun olduktan sonra hiçbir şekilde mesleklerin gelecekleri ile ilgili bilgileri olmadıkları gibi hangi üniversitede nasıl bir bölüm okumaları ile ilgili de liselerin bilginin olmadığını hatırlatarak “niçin bu ülkede sistem yok abi” sorusunu defalarca bilgilendirdiler.
Yani burada demek istedikleri okula ilk adımı atıklarından itibaren, devletin 10-20 yıl sonrasında neye nasıl ihtiyaç olduğunu ortaya koyup O andan itibaren yönlendirmelerin yapılması gerektiğini söylediler ancak ülkemizde sadece eğitim konusunu baz alırsak 1 ay sonrasında bile neye ihtiyacınız olduğunu tam olarak bilmediğimizi söylediler.
Bu iki yüksek lisans mezunu, işsiz arkadaşın söylemlerini özellikle dile getiriyorum ki gençliğin bugün ülke stratejisini nasıl gördüğünü size örneklendirmeye çalışıyorum. Tabii aynı zamanda değiştim bugün nasıl sorgulamalar yaptığını fark ettirmeye çalışıyorum.
Ne yazık ki gençliğim bir kısmı ülkedeki strateji ve planlama eksikliği nedeniyle gelecekte kendilerini neyi beklemediğini bilmediği için şartların kendilerine ne sunacağını bilmedikleri ancak planlamaların yapıldığı ülkelere giderek yaşamlarını devam ettirmek istemektedirler. Yani gençler gençle, öngörüleri olan ülkelerde yaşamak istemekte.
Sohbet ettiğimiz iki genç pasaportlarını hazırlamışlar pandemi şartları dahil 3 yılda kenara koydukları 15’şer bin liralarıyla kendilerinin öngördükleri ülkelere nasıl gidebileceklerini ile ilgili bir süre sohbet ettik. Sohbet ederken 3 yılda genel masrafları dışında 15.000 lira kadar para biriktiriyor ola bilmenin ne demek olduğunu kendi kendime sorguladım. Çünkü çeşitli ülkelerde görev yapan arkadaşlarımın aylık maaşları Türk lirası karşılığı yaklaşık 15-20 bin TL civarında iken Türkiye'de 3 yılda çalışıp kenara koydukları birikim 15 bin TL kadar olduğunu animsayinca yine hatırladım ki emeğe verilen gerçekten bedava. Yani insan onuruna yakışır rakamlar değil.
Bu tamamen Türk lirasının değer kaybı ile ilgili olsa da aslında alım gücünün allak bullak olduğunun da göstergesidir.
Düne kadar ülke içinde kalmalarını ifade edip ikna ediyorken bugün ne yazık ki ikna edilmeyen bir genişlik bulunmaktadır. Bu gençliğin tek istediği de emeklerimin karşılığını tam olarak alabilmek. Bunun teminatı hükümet ve muhalefet olması gerekirken ne yazık ki bu desteği göremeyen gençler farklı ülkeleri denemek zorunda kalmakta. Gençlerin büyük bir kısmının önceliği emeklerinin karşılığını tam alırken ortaya kaliteli bir iş çıkarmaktır. Bugün bu gençliği kaybetmemek gerekmektedir. Devletin, iktidarın, muhalefetin, ailenin yani toplumun her kesminin sorumluluğu gençliğin üretim potansiyelini doğru kullanarak, yönlendirmek olmalıdır.
Umarım daha fazla yurt dışına gitmek isteyen, daha doğrusu yurtdışına kaçmak isteyen gençler ile karşı karşıya kalmam. Umarım ilgili tüm kişiler çözümler geliştirir ve gençleri ülke içinde tutabilirler.